Πάει καιρός...

 

Λοιπόν!

Έχει περάσει ένας ολάκερος χρόνος από την πρώτη ανάρτηση και περίπου 6 μήνες από την τελευταία. Και τα δύο, για διαφορετικούς λόγους είναι πολύς καιρός. Πολύς καιρός για ένα blog να βρίσκεται στα πόδια του και πολύς καιρός για αδράνεια. Αλλά στη πορεία έπεσαν πολλά: στρες, άγχος, δουλειά, κόβιντ. Μάλιστα, φίλοι μου. Έγινα και εγώ μέλος του αδιανόητου αυτού κλαμπ. Πίστευα πως θα ήμουν από τους λίγους εκλεκτούς που δεν θα την πατούσαν. Όντας άτομο με σχεδόν μηδαμινή κοινωνική ζωή, σπιτόγατος που δεν λατρεύει τόσο την ανάμειξη με κόσμο, είχα αυτή την ψευδαίσθηση πως θα τα κατάφερνα. Αλλά όλα κάποια στιγμή έρχονται και κανείς δεν σε ρωτάει. Κανείς δεν κοιτάζει το πρόγραμμα σου. Απλά τα πράγματα συμβαίνουν και σε πιάνουν απροετοίμαστο. Έτσι έγινε και με τον αγαπημένο μας φίλο τον Κοβιντ. Πρώτα κόλλησε η γυναίκα μου από αμέλεια άλλου και εγώ με τη σειρά μου.

            Αλλά δεν θέλω να παραμείνουμε σε αυτό. Δεν θέλω να επεκταθώ σε δυσάρεστα γεγονότα παρόλο που είναι και ο κύριος λόγος της αποχής μου από εδώ και από το γράψιμο γενικά. Γεγονός το οποίο με θλίβει πολύ.

            Σκέφτηκα, λοιπόν, πως μέσα στην αναμπουμπούλα της καθημερινότητας, από το να κάθομαι και να γκρινιάζω πως τα γράμματα στο πληκτρολόγιο δεν βγάζουν το παραμικρό νόημα και οι λέξεις στο κεφάλι μου είναι αντάξιες με το λεξιλόγιο ενός πεντάχρονου, καλό θα ήταν να αρπάξω την ευκαιρία από τα μαλλιά και να με βάλω κάτω να αρχίσω από την αρχή. Πρόταση, πρόταση. Παράγραφο, παράγραφο, μέχρι η Κρίστυ να εμφανιστεί ξανά και να τσαλαπατήσει τη Χριστίνα που τη κρατά πίσω με τη μιζέρια της. Και εδώ είμαστε!

            Νέος μήνας, νέα επανεμφάνιση! Σκοπεύω φυσικά να επιστρέψω με τον Γου Σι και τους φίλους του στο άμεσο μέλλον και φυσικά να σας ενημερώσω πλήρως για τα σχέδια μου και όσα έχουν προηγηθεί.

Αλλά πριν από όλα, πείτε μου: Εσείς πως είστε; Πού βρίσκεστε? Περνάτε καλά; Και αν δεν περνάτε, να έχετε στο νου σας πως εδώ έχετε έναν φίλο και έναν σύμμαχο.

 

Αυτά από μένα για αρχή. Λίγα μα καλά.

Μέχρι την επόμενη φορά, λοιπόν…

 

~Christy