"Να μ'αγαπάς" της Λία Νικολάου

          Αααααα! τόσες μέρες από την τελευταία μου ανάρτηση και λίγες μέρες μετά το χαλασμό που σκόρπισε η «Ελπίδα». Δεν ξέρω για εσάς, αλλά μπορεί να ευχαριστήθηκε το μάτι χιόνι και ίσως ο μικρούλης να είχε ενθουσιαστεί με το μυστήριο των «λευκών πραμάτων που πέφτουν από κάπου αλλά σίγουρα όχι από το κουρτινόξυλο» αλλά δεν ήταν διόλου ευχάριστη εμπειρία για την πλειοψηφία. Παρόλα αυτά, μένει πίσω σαν μια ανάμνηση ανάμεικτων συναισθημάτων. Του χρόνου πάλι;

Αλλά ας προχωρήσουμε σε κάτι που έχει μεγαλύτερη σημασία και που καίγομαι καιρό τώρα να μοιραστώ μαζί σας αλλά εξωτερικοί παράγοντες δεν μου επέτρεπαν να ασχοληθώ όπως θα ήθελα.

            Μ’ αρέσει να μιλάω για πράγματα που με άγγιξαν και με στιγμάτισαν. Μου αρέσει να αναλύω, να ξεδιαλύνω και εξηγώ σε απίστευτο βάθος το πόσο πολύ με επηρέασαν και πόσο τα αγάπησα ή τα μίσησα. Φυσικά αυτό προϋποθέτει να έχεις και την κατάλληλη παρέα στη τελική διαφορετικά απλά κάθεσαι και κουράζεις τον εαυτό σου αλλά και παραξενεύεις τους γείτονες. «Πάλι αυτή η τρελή» θα ακούς στο βάθος να μουρμουράνε οι γιαγιάδες και θα αναρωτιέσαι κι εσύ με την σειρά σου ποια είναι αυτή η τρελή. Ειρωνεία. Όπως έχετε καταλάβει αυτό το λίγο που βρισκόμαστε μαζί εδώ, εσείς είστε αυτή η παρέα για να μπορώ εγώ μετά να δικαιολογώ τους μοναχικούς μου μονολόγους. Και σήμερα είναι μία από αυτές τις μέρες που δεν θα κρατηθώ και θα μοιραστώ τα πάντα όσον αφορά το συγκεκριμένο βιβλίο. Να ενημερώσω πως δεν έχω μεγάλη επαφή με την ελληνική λογοτεχνία καθώς δεν μπορούσε ποτέ να με τραβήξει και δεν έκατσα και εγώ η ίδια να ψαχτώ και να βρω κάτι που πραγματικά να με κερδίσει. Η αγορά και το μάρκετινγκ είναι λίγο ύπουλα πεδία τα οποία επικεντρώνονται στο κέρδος και ό,τι διαφημίζεται υπερβολικά είναι και συνήθως μια συγκεκριμένη παρτιτούρα κάποιας αρκετά πετυχημένης συνταγής που δεν σταματά να φέρνει λεφτά όσο κι αν έχει κουράσει. Βέβαια, και που δεν συμβαίνει αυτό, αλλά τα ‘γούστα’ μου επεκτείνονται και στη ξένη λογοτεχνία όπου μπορεί να βρεθεί αρκετά μεγαλύτερη γκάμα με ποικίλες ‘συνταγές’. Φυσικά, ισχύει πάντα το ότι ο τολμών νικά και άμα πραγματικά βουτήξεις θα βρεις αρκετούς θησαυρούς. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν χρειάστηκε να βουτήξω πολύ βαθιά ούτε να κουραστώ με ανελέητη έρευνα για να αποκτήσω αυτό το βιβλίο. Απλά, γνώρισα τη συγγραφέα του μέσω του blog της, χάζεψα, έκανα λίγο stalking ( ούτως ή άλλως για αυτό δεν υπάρχουν τα blogs; ) και έπεσε το μάτι μου στον τίτλο και το εξώφυλλο. Το είδος ήταν ήδη γνωστό και σε κλάσματα κλασμάτων δευτερολέπτων πάτησα το λινκ για να πεταχτώ ως το e-shop. Μια απόφαση που θα την έκανα ξανά και ξανά. Γιατί ας μην γελιόμαστε. Ζούμε σε μια εποχή που ο χρόνος για τον εαυτό μας και τα ενδιαφέροντά μας είναι ελάχιστος. Μα περικυκλώνουν οι υποχρεώσεις, το άγχος, η ρουτίνα οπότε γινόμαστε αναγκαστικά απαιτητικοί και δεν χαρίζουμε εύκολα λεπτά και ώρες. Τουλάχιστον αυτό  συμβαίνει με εμένα και γλυτώνω κάπως πολλές απογοητεύσεις. Ας προχωρήσουμε όμως στο ζουμί αυτής της μικρής μας συζήτησης.

            Λόγος για όλα τα παραπάνω είναι το βιβλίο της υπέροχης Λία Νικολάου «Να Μ’αγαπάς», μία επιστολή κατάθεσης ψυχής η οποία θα στιγματίσει και θα βάλει σε σκέψεις τον αναγνώστη. Ακολουθούμε, λοιπόν, την αρχή μα και την πορεία της σχέσης του νεαρού και αρκετά προβληματισμένου Άλεξ με τον προσγειωμένο μα συνάμα ρομαντικό Πάνο. Οι δυο τους έρχονται αντιμέτωποι με την ίδια την κοινωνία, πολεμώντας σε καθημερινή βάση τη προκατάληψη και την ομοφοβία, αλλά και τους εαυτούς τους καθώς το σοβαρό ύφος της σχέσης τους αποτελεί μια σημαντική δοκιμασία ωρίμανσης που δεν κοιτά την ηλικία του κορμιού αλλά της καρδιάς και της ψυχής. Θα πονέσουν και θα αναρωτηθούν αν όλα στο τέλος αξίζουν τον κόπο και τον ιδρώτα τους. Αν το καθημερινό κρυφτό από γνωστούς και γείτονες θα αποφέρει στο τέλος κάποιου είδους αποζημίωσης. Ο δρόμος που τους ανοίγεται από εκείνο το μοιραίο βράδυ είναι γεμάτος εμπόδια κι αν καθιστά κάτι αυτή την ιστορία αληθινή είναι η επιρροή των δυσκολιών στους χαρακτήρες μα και ο τρόπος αντιμετώπισης. Η ελπίδα βρίσκεται εκεί όπως και η αγάπη αλλά κάποιες φορές δεν αρκούν. Μερικές φορές χρειάζεται ένα υποστηρικτικό βλέμμα, το κράτημα του χεριού και ένα «μαζί θα το περάσουμε». Κάποιες άτιμες φορές χρειάζεται η υπενθύμιση πως δεν είσαι μόνος ακόμα και όταν έρχεσαι μια ανάσα πριν το οριστικό τέλος.
            Σε γενικές γραμμές, είναι ένα βιβλίο το οποίο θα τραυματίσει τους αναγνώστες με την ωμότητα της πραγματικότητας. Βρισκόμαστε σε μια χώρα της οποίας η κοινωνία αποδοκιμάζει κάθε τι διαφορετικό από το πατροπαράδοτο  πατρις, θρησκεία, οικογένεια και δυστυχώς αυτό επαληθεύεται καθημερινά. Αν έχετε γευτεί έστω λίγη από την αγάπη που αναφέρεται τότε θα δακρύσετε και θα δεθείτε με τα γεγονότα και τους χαρακτήρες. Προσωπικά, σε τούτο το ταξίδι, στα πρόσωπα του Άλεξ και του Πάνου είδα της γυναίκας μου και το δικό μου και όχι μόνο μια φορά αλλά τόσες που απλά χρειάστηκε να κλείσω για λίγο το βιβλίο και να το πιάσω μέρες αργότερα που είχα ξαναβρεί την ψυχική δύναμη για να συνεχίσω. Ζωντάνεψαν αναμνήσεις και ήρθαν στην επιφάνεια τόσα συναισθήματα που θεωρούσα θαμμένα. Τώρα, αν δεν έχετε βρει ακόμα αυτή την αγάπη, τότε τα δύο αυτά παιδιά θα σας γεμίσουν με μια ανάγκη να την αποκτήσετε προσφέροντάς σας ένα μικρό κομμάτι της. Όπως και να έχει, η επιρροή του ήταν και συνεχίζει ακόμα και σήμερα, τόσες μέρες αργότερα από τη στιγμή που διάβασα τη τελευταία σελίδα, εξωπραγματική γεγονός που με έκανε να το αγαπήσω.

«Να μ΄΄αγαπάς», ζητάει και υπενθυμίζει ο Άλεξ στον άνδρα της ζωής του.

Να αγαπάτε θα υπενθυμίσω εγώ σε εσάς, καθώς πρόκειται για το πιο αγνό και ανέγγιχτο από τη βρώμα της εποχής μας, συναίσθημα που υπάρχει. Να αγαπάτε δίχως όρια και να μην επιτρέψετε ποτέ στους εαυτούς σας να γίνετε έρμαια όσων φοβούνται και μισούν. Να τους λυπάστε που δεν θα ζήσουν ποτέ μια τέτοια ιστορία, που δεν θα βρουν ποτέ τον δικό του Πάνο ή Άλεξ.

Λία, σε ευχαριστώ πολύ για αυτό το ταξίδι. Ήταν κυριολεκτικά ένα από τα πιο πολύτιμα διαβάσματα για μένα και το βιβλίο αυτό θα είναι για πάντα στη καρδιά μου.

Αυτά από εμένα,

Τα λέμε σύντομα.

 ~Christy Oshima